AIR FRANCE Flight 447

रात्रीचे दहा वाजलेत...
ब्राझीलहून निघून झाले असतील तीनेक तास
बाहेर आजूबाजूला चिर्रर्रर्र अंधार..
रक्ताचा बर्फ होईल इतके थंड तापमान
समोर काळाकभिन्न अक्राळविक्राळ वादळी ढग़
आणि त्यात चाललेला राक्षसी वीजांचा नंगा नाच
आणि खाली.. पस्तीस हजार.. पस्तीस हज्जार फूटांवर
अथांऽऽग अथांऽऽग अटलांटीक
वादळाची महाकाय जीभ विमानाकडे करून पडलेला

पायलट कडून सूचना..
कमर पट्टे बांधा.. वादळात चाललो आहोत
माझ्या बाजूला एक माता तान्हूलीला घेऊन बसलेली
विमानाच्या हादर्‍यांनी तान्हूली गम्मत वाटून हसणारी
ती मातेच्या कुशीत आणि माता तंत्रज्ञानाच्या...
मानवी तंत्रज्ञान निसर्गावर मात करेल
असा फाजील आत्मविश्वास.. तिलाही, मलाही
अजून एक जोराचा धक्का, विमानात बरीच उलथापालथ
सगळे खडबडून जागे... काही अस्फूट किंकाळ्या
पायलटकडून, धीर देणारा एक फूटकळ संदेश

विमानाचे धक्के तीव्रतेने वाढताहेत
आणि लगेचच.. अजून एक जबरदस्त धक्का
पाठोपाठ कानठळ्या बसवणारा आवाज
क्षणात खूर्ची पूर्ण आडवी, तिला टांगल्या अवस्थेत मी
विमानातले दिवे गेले, सगळीकडे गुडूप अंधार
किंकाळ्या आणि आरडा ओरडा, चित्र विचित्र कर्कश्श आवाज
मम्माऽऽऽ.. एक कोवळी भेदरलेली हाक, दूरवर विरून गेली
आणि पाठोपाठ रक्त गोठवणारा, तिच्या मम्मीचा गगनभेदी हंबरडा
सार्‍या विमानात कर्कश्श आवाज, अंधार आणि प्रचंड कोलाहाल

श्वास घेणं अवघड होतंय...
जीव गुदमरून चाललाय, अचानक कडाक्याची थंडी
आणि अतिप्रचंड वेगाने खाली जात असल्याची जाणीव
बापरे! हे काय.. खिडकीतून बाहेर आगीच्या लवलवणार्‍या जिभा..
आणि लगेचच एक महाप्रचंड स्फोट.. एक महाप्रचंड स्फोट !
खुर्चीसह बाहेर फेकले गेलोय..
हातपाय बधीर सर्वाँग बधीर, श्वास पुर्ण कोंडलाय
जीवाची प्रचंड घुसमट, शरीराची प्राणांतिक तडफड

आता बस्स काही क्षणच...
मग सूटेन तडफडीतून कायमचा..
ह्या नव्हे.. कारण ही तडफड काहीच नाही, खरंच काही नाही
जेंव्हा तू सोडून गेली होतीस.. तेंव्हा ह्यापेक्षा जास्त तडफडलो होतो
आताची अवस्था त्यामानाने खूप बरी आहे.. खूपच बरी
आता बस्स काही क्षणच, आणि..
सुटेन कायमचा तुझ्या विरहातून
सुटेन... का... कायमचा... तु.. तु...झ्या विरहातून
सु... टे... न.... !!!

-अतुल (७ जून २००९)

पुनर्भेट...

शाळेच्या जीवनात असती ते तिघे मित्र खास
तिघे मिळूनी करीत असती मौज मजा अभ्यास
एकच सारे असे हो त्यांचे बस्स वेगळे नावास
एक पार्थ दूसरा नील अन तिसरा असे राजस

संपता शाळेची वर्षे उजाडला निरोपाचा तो दिस
भेटूया वीस वर्षानी पुन्हा इथे तिघानी ठरविले खास
काळ गेला दिन सरले सरले एका मागोमाग मास
उगवला दिन पुनर्भेटीचा वर्षानी एक दोन नव्हे वीस

मैदानावर संध्या समयी दिसला पार्थासी राजस
पण राजस मूकपणे निघूनी गेला करूनी गूढ हास्य
नंतर येता नील, पार्थ सांगे "गेला येऊनी राजस"
"राजस जग सोडूनी झाली वर्षे" बोले नील उदास

थिजले दोघे स्तंभित वारे स्तब्ध स्तब्ध उच्छवास
आकाशी चमकत होता परी कुणी तारा एक खास

-अतुल

सखे...

डोळ्यात पाहता पाहता अवचित मैत्र फुलावा
शब्दात गुंफता शब्द नात्याचा मेळ जुळावा
हलक्याशा विनोदा माझ्या खळखळून दाद तू द्यावी
अन शायरीत तुझ्या ग माझी संध्या न्हाऊनी जावी

मैत्री अशी दृढ व्हावी की शब्दास बंध नसावे
जे मनात तुझ्या ग आले माझ्याही मनी ते यावे
अथांग सागरी किनारा अन सुर्य पलीकडे बुडावा
एकही शब्द न बोलता तिथे संवाद आपला घडावा

चिंब पावसात भिजावे रखरखीत उन्हात फिरावे
साथीला तू असता बस्स निश्चिंत होऊनी जगावे
माळोरान तुजसवे तुडविता काट्यांची फुले व्हावी
चालता चालता तुजसवे ग धरणी अपूरी पडावी

हसावे तुझ्यासोबत अन कुशीत तुझ्याच रडावे
असता तुजसवे मज दु:ख़ ही सुखासम व्हावे
सुख़ दुख़े माझी सारी तुझ्याच आधीन असावी
अंकावरी निजता तुझ्या हलकेच पापणी मिटावी
अंकावरी निजता तुझ्या हलकेच पापणी मिटावी

उन्हाळा उन्हाळा...

पसरले माळरान रखरख ही उन्हाची
दूर दूर चहू दिशांना तहान पावसाची
रुक्ष रुक्ष वृक्षाना लागे आस पालवीची
उन्हाळा उन्हाळा वार्‍यात झूंड झळींची

हताश होऊन मुकेपणाने बसली सारी घरे
गोठ्यात कुणाच्या तहानलेले वासरू ते हंबरे
तप्त वारे तप्त घरे तप्त आसमंत सारे
उन्हाळा उन्हाळा पाण्यासाठी आसक्त सारे

तुझ्या विना आहे सारे आयुष्यच हे उन्हाळा
थंडगार घरी पेटल्या एकलेपणाच्या ज्वाळा
सुन्न खोल्या सुन्न मने सुन्न सुन्न झोपाळा
उन्हाळा उन्हाळा परी भूलते मन मृगजळा

पाऊस वळीवाचा... पाऊस मिलनाचा...

त्या वृक्षातळी बाकावरती रेंगाळती अजुनी ते दिन
भग्न मनाने पुन्हा मी जाई तिथे आता होऊनी दीन

वृक्ष हिरवा विशाल परी झडे पाचोळा बाकावरती
थंड थंड वार्‍यासवे स्वच्छंद मनाने पक्षी फिरती
मधून कोवळा मधून पिवळा पाचोळा असा रंगीन
भग्न मनाने पुन्हा मी जाई तिथे आता होऊनी दीन

गाल गोबरे छान लाजरे वाट पाहती भाऊक डोळे
पाय गुलाबी बाकावरती हाती मज ते हात कोवळे
पान वाजले बावरी करी धडपड मिठी सोडण्या क्षीण
भग्न मनाने पुन्हा मी जाई तिथे आता होऊनी दीन

पदर ढळे नकळे मेघ गर्जती थेंबांचे हलके शिडकावे
नव्या जवानीत नवी उभारी मृदगंधाने भान हरावे
अधर थरथरे पदर भुरभुरे तव ओठ विलग आणखीन
भग्न मनाने पुन्हा मी जाई तिथे आता होऊनी दीन

सामावली मिठीत कातरवेळी कुठे, कोसळली जणू वीज
आवेग ढगांचा धरतीशी मिलनाचा प्रेम काय आहे ही चीज
मातीशी नाते जुळता जुळता झाले आभाळ कसे तल्लीन
भग्न मनाने पुन्हा मी जाई तिथे आता होऊनी दीन

अशीच रात्र सरेल ही...

एक रीकामी रीकामी ऊशी अन चांदण्या निरभ्र आकाशी
अशीच रात्र सरेल ही, कवटाळून आठवणी उराशी

तू सूरात गाणे गावे मज जगण्याचे सूर मिळावे
तू चित्रात रंगूनी जावे मज जगण्याचे रंग मिळावे
विरहाने तडफडवून मजला, खेळी चंद्र आयुष्याशी
अशीच रात्र सरेल ही, कवटाळून आठवणी उराशी

असण्याने तुझ्या विसरीतसे अस्तित्त्व मी माझे
हसण्याने मधाळ वाटे जणू होती रीते घट मधाचे
चांदणे नच हे परी शिंपडे कुणी कुपी विषाची
अशीच रात्र सरेल ही, कवटाळून आठवणी उराशी

भरभरून जगलो ग जगणेच माझे झाले तुजमय
गूंतूनी गेलो तुजरूपी जसा परवाणा होई दीपमय
म्रृत्यू काय तो झाला मज माहीत खातात कशाशी
अशीच रात्र सरेल ही, कवटाळून मरण उराशी

सहवासात तुझीया सखे...

वर्षावात चांदण्यांच्या मी बेधुंद होऊनी न्हालो
सहवासात तुझीया सखे मी दुनिया सारी विसरलो

ह्या वेली हे अंगण अन आभाळ पसरले वरती
वरूणाच्या स्वागता कशी नटून बसली धरती
निसर्गाचे लोभस रूपडे पाहूनी मी शहारलो
सहवासात तुझीया सखे मी दुनिया सारी विसरलो

रेशमाची लडी की हा हात आहे तुझा माझ्या हाती
आभाळ दाटले की घनगर्द केस पसरले खांद्यावरती
डोळ्यात तुझ्या पाहता जणू जीवनामृत मी प्यायलो
सहवासात तुझीया सखे मी दुनिया सारी विसरलो

विसावलो तुझ्या अंकावरी हात तुझा फिरे गालावरती
अन गोड तुज़े हासने जेंव्हा असे सदैव डोळ्यापुढती
मोक्ष मोक्ष ज्यासी म्हणती अर्थ मी त्याचा उमगलो
सहवासात तुझीया सखे मी दुनिया सारी विसरलो

दु:ख़

टांगेवाला बाबू भारी कणखर
उमर साठीची सफेदी डोईवर
तसाच वेषही साधा खरोखर
अंगी सदरा अन पायी धोतर

टांगा त्याचा हो फिरे चहूकडे
'सुदामा' त्याचे उमदे घोडे
हाती मग तो लगाम पकडे
सोडी तो त्याला जो जाईल जिकडे

बाबूचे जगणे कष्टाचे भारी
टाकूनी एका मुलाला पदरी
अर्धांगीनी गेलेली देवाघरी
एकटा बाबू परी जीव 'बबन्या'वरी

पण काळाने उलटा डाव टाकला
हसता खेळता पोर आजारी पडला
अन एक दिवस काळाच उगवला
बाबूचा 'बबन्या' देवाघरी गेला

बाबू हतबल झाला सैरभैर
तीळ तीळ तुटला बाप तो कणख़र
आसवांना नयनी ना खळ
बाबू झाला अस्थि-पंजर

दु:ख़ी बाबूचे दु:ख़च न्यारे
ना साथी ना सगे सोयरे
दु:ख़ सांगावे कोणाला रे
टांगा हाती परी ह्रदय दुखरे

मग प्रवाशालाच व्यथा कथन करी
हाकता टांगा बाबू सुरू करी
बर का मामा, काका ऐका तरी
बबन्या माझा गेला हो देवाघरी

दुर्लक्षूनी तिकडे प्रवाशी ओरडे
अरे अरे तू चालला कुणीकडे
लक्ष सारे तुझे गप्पा मारण्याकडे
न बोलता तू आधी पहा रस्त्याकडे

कुणी न त्याचे दु:ख़ ऐकले
कुणी न त्याचे ह्रदय जाणले
दु:ख़ ह्रदयातच सलत राहीले
विशाल शहरी फिरत राहीले

संध्या समयी मग घरी आल्यावर
थाप मारुनी घोड्याच्या पाठीवर
हात फ़िरवूनी त्या अश्वमुखावर
बाबू बोलला मग येवून गहीवर

बर का सुदाम्या ऐक तू तरी
सोन्या माझा गेला रे देवाघरी
नसेल कुणी का माझे भूवरी
तू माझा अन मीच तुझा परी

अश्रूंचे मग बांध हो फुटले
अश्वासाक्षी भावनाट्य घडले
मुके जनावर दुनिया बोले
परी झाले त्याचे डोळे ओले

अश्वा गळी बाबू पडला
हुंदके देऊन रड रड रडला
दु:ख़ाला त्या वाचा फुटली
एक दु:ख़ी कहाणी संपली
एक दु:ख़ी कहाणी संपली